Ik vertel enthousiast over hoe je door moeilijk gedrag heen kan kijken en geef enkele tips en trucs, waaronder Anna’s bozendoos. Ik voel mij goed in deze rol!
Dit goed gevoel neem ik mee naar de zevende bijeenkomst.
We bespreken onze ervaringen van afgelopen zaterdag. Ik ben opgelucht te horen dat de cowboyverhalen van de pleegmoeder zich tot onze tafel hebben beperkt. Haar eerste twee panelgesprekken verliepen sereen. Haar laatste drie gesprekken deed ze in aanwezigheid van een medewerkster.
Allemaal drukken we onze bewondering en ons respect uit voor de betrokkenheid, zorgzaamheid en liefde die in de getuigenissen naar voren kwamen. Na zaterdag zijn we met zijn allen zekerder van ons stuk geworden. Iedereen wil ermee doorgaan.
Elsie heeft twee vragen over het STAP-programma voor ieder van ons:
- wat neem je mee?
- wat laat je achter?
Wat neem je mee?
Alle kandidaten hebben een leerproces ondergaan en nemen een rijkdom aan kennis mee. Velen hebben het over het feit dat de groep zo tof is. Dat vind ik ook.
Ik vermeld mijn honger naar kennis, die ik zeker wil blijven voeden. Verder geef ik de groep, Elsie en Anna een pluim en uit ik mijn bewondering voor de drie alleenstaande dames.
Wat laat je achter?
Velen laten de belasting achter, die de dinsdagavonden met zich meebrachten in hun agenda en hun huishouden. Ik laat mijn angst achter om tijdens het STAP-programma de Mexicaanse griep op te doen en dus een avond niet te kunnen bijwonen. Oef, daar moet ik niet meer mee inzitten!
Van griep naar vis
Er hangt een emotionele sfeer in de groep.
Het besef dat we onze laatste uren samen doorbrengen, begint te wegen.
Toch hebben we nog werk te verzetten. Elsie vertelt over de betekenis en de uitwerking die het pleegouderschap op onze eigen situatie kan hebben.
Ze illustreert de impact van een pleegkind op het gezin aan de hand van een mobiel. Zes vissen hangen in evenwicht (afgezien van het feit dat ik de vissen met mijn hoofd aanstootte bij het terugbezorgen van het jeugdboek aan Anna). Ze zien er schattig uit met hun getuite lippen. Elsie haakt een zevende vis aan het mobiel. Gevolg: iedereen uit balans! Na een tijd is er echter opnieuw evenwicht.
Dan volgt een spelletje. We luisteren naar muziek en geven een rugzak door. Als de muziek stopt, neemt de persoon bij wie de rugzak gebleven is, er een voorwerp uit. Daar hangt een beschrijving aan, waar je over dient te vertellen of je met de problematiek kan omgaan en wat je zou ondernemen.
Van vis naar couscous
Uit de rugzak halen we de volgende beschrijvingen:
- ik ben acht jaar en verstop eten
- ik ben zeven jaar en wil terug naar huis
- ik ben tien jaar en lust heel graag couscous
- ik maak alles kapot en als je ’t me vraagt, heb ik niets gedaan
- ik ben acht jaar en bel stiekem dagelijks met mijn mama
- ik ben dertien jaar en lees de Playboy
- ik ben een lieve, vrolijke baby, maar maak geen oogcontact
- ik ben zes jaar en wil wekelijks bij mijn opa op bezoek, 132 kilometer ver
- ik ben vijf jaar en hou mijn eten urenlang in mijn mond. Als ik vast voedsel moet eten, ga ik braken.
- poezen zijn lief, maar ik trek aan hun staart, sluit ze op en bijt in hun oor
- ik ben vijftien jaar en gewend om alles te krijgen wat mijn hartje begeert
Ik krijg de couscous. Komt dat even goed uit, want het is toevallig ook mijn lievelingsmaal! Ik sta open voor voedsel uit andere culturen. Als ik het niet kan klaarmaken, zal mijn man mij wel helpen. Hij krijgt de poezensituatie. Hij eist respect voor mens en dier en zal daar heel erg voor opkomen. Laten we hopen dat onze poezen dit niet moeten meemaken.
De eerste 24 uur
Nu wordt het echt heel concreet. Stel je de eerste 24 uur voor dat je het kind effectief in huis hebt. Elsie stapt af van de theorie en vraagt aan één van de deelnemers om haar verhaal te doen over de eerste contacten met een kleine jongen, die bij hen in weekendopvang komt. Ontroerend! Jammer genoeg loopt dit pleegzorgverhaal niet verder omdat de oma deze taak opnieuw op zich neemt. Dat hoort er dus ook bij.
Positief pleegzorgverhaal
Elsie sluit de avond af met een verhaal over een meisje van 2,5 jaar, dat op motorisch vlak een achterstand heeft en dat nog niet praat. Omdat het meisje in de instelling onvoldoende individuele aandacht krijgt (alhoewel ze voor de andere kinderen fungeert als een levende pop), gaat ze naar een pleeggezin. Op een dag krijgt Elsie een ansichtkaart van het vakantieverblijf van het gezin, met het heuglijke nieuws dat het meisje drie woorden heeft gesproken. Later krijgt Elsie het kind nog eens te zien op een familiedag en merkt ze dat het opgebloeid is tot een vrolijke en onbezorgde kleuter.
Afscheid
Het zeven stap programma is onherroepelijk afgelopen. Wat nu volgt, is chaos. Er gaan blaadjes rond waar men in de gauwte e-mail adressen op krabbelt. Hier en daar pinkt iemand een traan weg. Iemand heeft het moeilijk en vlucht weg.
Anna, de schat, slaagt er altijd in om op het juiste moment de juiste opmerking te maken. Terwijl ik mee opruim, vertelt ze dat ze bij mij dezelfde controledrang ziet, die ook in haar zit. Alles netjes wegzetten, alles op een rij. Ik voel verbondenheid met haar. Ze is mijn grote voorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten