Elsie schetst het verloop van de bijeenkomst en stelt de ‘experten’ voor:
- een ‘eigen’ zus en broer
- een medewerkster van de dienst voor pleegzorg
- een moeder van wie de zoon in een pleeggezin is geplaatst
- een ‘actieve’ pleegmoeder
- een consulent van de sociale dienst van de jeugdrechtbank
- een volwassen pleegzoon
- pleegouders, die een afgebroken plaatsing hebben meegemaakt
Dan vraagt ze aan de kandidaat-pleegouders om even recht te staan, zichzelf voor te stellen, te vertellen wie ze meegebracht hebben en hoe ze het STAP-programma tot nu toe hebben ervaren.
Ik bijt de spits af en stel mijn dochter voor. Over onze vrienden zeg ik dat ze ieder voor zich fungeren als vertrouwenspersoon. “Een soort partnerruil”, voeg ik eraan toe. Mijn vriendin stel ik voor als mijn steun en toeverlaat. Verder vertel ik dat we bewust voor deze ‘opleiding’ kozen om voldoende voorbereid en met kennis van zaken in het verhaal te kunnen stappen.
Het valt mij op dat onze drie alleenstaande dames niemand of slechts één persoon meebrachten. De één haar zoontje, de ander haar moeder. Ik ben blij dat mijn vrienden erbij kunnen zijn.
Met de klok mee roteren de experten langs de zes tafels om hun verhaal te vertellen en onze vragen te beantwoorden.
Gesprek 1: de zorgzame broer en zus
De zus en broer vertellen vlot over hun twee pleegzussen en hun pleegbroertje. Door zijn epilepsie heeft het broertje extra zorg nodig.
De grote broer spreekt hier bijzonder liefdevol over. Het verwondert mij niet dat beide jongeren later in een zorgberoep willen stappen.
De grote broer spreekt hier bijzonder liefdevol over. Het verwondert mij niet dat beide jongeren later in een zorgberoep willen stappen.
Veel te snel maant Elsie de sprekers aan tot roteren.
Gesprek 2: de mama
De medewerkster van de dienst en de moeder nemen samen plaats aan onze tafel. De medewerkster vertelt over de manier waarop zij de pleegzorgplaatsingen opvolgt en begeleidt. Ik betrap mijzelf erop dat ik niet echt luister. Ik ben meer in de weer met het observeren van de mama, want ik vind de confrontatie met haar behoorlijk spannend.
Na de uitleg steek ik dan ook van wal met mijn vraag of de mama het belangrijk vindt dat pleegouders veel luxe kunnen bieden aan het kind. Wat een bevredigend antwoord! Ze verkiest een groot hart en veel liefde boven materiële zaken. Op ieders tong brandt de vraag naar het waarom van deze pleegzorgplaatsing. De mama lost geen details en uit respect voor haar vragen wij er niet naar.
Gesprek 3: Wild West pleegmoeder
Een vlotte, dynamische, wat oudere dame vertelt vol overgave over de vele pleegzorgkinderen die voor korte of langere tijd bij haar hebben gewoond. Het liep niet altijd van een leien dakje.
Naarmate ze zich verliest in haar enthousiasme, krijgen haar anekdotische uiteenzettingen meer en meer de allure van het Wilde Westen. Haar cowboyverhalen werken veeleer ontradend dan enthousiasmerend. Dat mag niet de bedoeling zijn!
De pauze komt net op tijd. We nemen met zijn allen een kijkje in de neutrale bezoekruimte en we zetten ons schrap voor de volgende drie gesprekken.
Gesprek 4: de consulent
De consulent verklaart ons het verschil tussen bijzondere jeugdzorg en jeugdrechtbank. Bijzondere jeugdzorg vraag je op vrijwillige basis aan. De jeugdrechtbank wordt ingeschakeld bij problematische opvoedingssituaties en bij misdaad. De term MOF komt ter sprake: als misdaad omschreven feit.
Gesprek 5: de pleegzoon
Een knappe jonge kerel stelt zich voor, geflankeerd door Anna. Hij vertelt dat hij als baby bij pleegouders werd geplaatst. De eigen kinderen van zijn pleegouders werden geboren toen hij al in het gezin was.
Zijn echte moeder heeft hij pas rond zijn twaalfde leren kennen. Zijn vader heeft hij nooit gekend. De man is intussen overleden.
We voelen de pijn van deze jongen als hij spreekt over de sterke behoefte om meer over zijn vader te weten. Hij wil zo graag een foto van de man, maar kan er niet aan geraken.
De jongen woont zelfstandig, weliswaar met begeleiding. De afgelopen jaren heeft hij het moeilijk gehad. Hij volgt therapie om de dingen te leren plaatsen zodat hij op een goede manier verder kan met zijn leven.
Hij verontschuldigt zich als de emoties hem teveel worden en er tranen stromen. Wij verzekeren hem ervan dat huilen mag en wij loven hem om de moedige manier waarop hij zijn verhaal doet.
Gesprek 6: de verdrietige ex-pleegouders
Een lange stevige man vervoegt ons, samen met zijn frêle vrouw. Zij hebben twee eigen dochters en namen een vierjarige pleegdochter in huis. Dit verwaarloosde meisje vertoonde zware hechtingsproblemen. Voor dit kind was het leven letterlijk een strijd. Op een extreme manier kwam ze voor zichzelf op. Haar overlevingsdrang uitte zich verbaal én lichamelijk.
Zeven jaar lang deden deze mensen hun best om zo goed en zo kwaad als mogelijk een gezin te vormen. Tot de pleegmoeder twee jaar geleden in het ziekenhuis lag. Op dat moment werd de last op de schouders van de pleegvader zo zwaar, dat er niets anders opzat dan de dienst te bellen en toe te geven dat hij het niet aankon. Het meisje verhuisde naar een instelling en verblijft daar nog steeds.
De pleegvader heeft het enorm moeilijk. De tranen rollen van zijn wangen. Ook hij verontschuldigt zich voor zijn emoties. We stellen hem gerust. Huilen mag, ook als je een sterke stoere man bent.
Elsie kondigt het einde van de gesprekken aan en vraagt uitgerekend deze pleegvader om af te sluiten met een positief pleegzorgverhaal. De man kan geen woord zeggen. Gelukkig springt zijn vrouw hem bij. Ze vertelt dat in haar gezin het gezegde ‘blijf kalm, drink een Palm’ gangbaar was. Op een keer draaide haar pleegdochter zich op de tram om naar een geagiteerde medereiziger om dit gezegde te placeren. Hilariteit alom!
Met deze anekdote slaagt de vrouw erin om de zware sfeer te doorbreken. Haar echtgenoot heeft intussen de moed bijeengeraapt en vertelt over de gezinsreis naar Turkije, de aandacht die de pleegdochter daar kreeg van hotelpersoneel en –gasten en hoe het kind daarvan genoot. De gelukkigste week van haar leven.
Napraten
We praten nog even na met Elsie, Anna en de pleegvader. Nog steeds wil hij zich verontschuldigen. Het was absoluut niet de bedoeling ons af te schrikken. We vertellen hem dat we dankbaar zijn. Als we ooit hetzelfde meemaken, zullen wij ons dit panelgesprek herinneren en zijn we misschien in staat om actie te ondernemen nog voor ons gezin uiteenvalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten