Bij het lezen van ‘Elke dag is pleegzorgdag’ slaat mijn stemming om. Vooral het hoofdstuk waarin de auteur een opsomming doet van alle mogelijke commentaren en vragen, die je als pleegouder vanuit je omgeving kan krijgen, werkt ontnuchterend. De vrij cynische commentaren hierop gaan mij nét iets te ver. Zolang de mensen om wie ik geef respect kunnen opbrengen voor mijn engagement, ben ik zeer tevreden. Ik ben niet van plan mij iets aan te trekken van wat anderen te vertellen hebben.
We zijn stap drie pas voorbij en ik ben mijn naïviteit al volledig kwijt. Ik kan mij zelfs niet meer herinneren dat ik ooit een romantische kijk op het zorgen voor een pleegkind had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten